Bir zamanlar adımı fısıldayan rüzgâr,
Şimdi başka bahçelerin dallarında geziyor,
Ve ben, ismini içimde kırk kere anarken,
Bir kere olsun “Acaba?” demeni bekliyorum hâlâ.

Gidişinle sustu içimdeki şarkılar,
Geceler uzadı, cümleler eksildi dudaklarımda,
Kalabalıklar arasında yalnız kalmayı senden öğrendim,
Bir gülüşünle aydınlanan dünyamı,
Kendi ellerinle geceye gömdün sen.

Peki söyle, özlemedin mi beni?
Bir sokak lambasında, eski bir şarkıda,
Tanıdık bir kokuda hatırlamadın mı hiç?
Ben seni, unutmamayı seçerek yaşadım,
Sen beni, unutmaya çalışırken bile sevmedin mi?

Ben her sabah gözlerimi, senin dönmeyeceğini bilerek açtım,
Ve her gece, adını anmadan uyuyamadım,
Gururla değil, çaresizlikle sustum bu kadar,
Çünkü kelimeler yetmediğinde, kalp sessizliği seçer bazen…

Belki de en çok susanlar sever,
Ve en çok sevenler, yok sayılır giderken,
Ben bir ihtimal uğruna yandım,
Sen ihtimalleri bile düşünmedin belki de.

Ama bil ki, seni beklemek gibi bir şey değil bu,
Seni içimde taşımak, zamanın her diliminde,
Bir anı değil, hâlâ canlı bir yara gibi sevmek seni…
Ve her şeye rağmen, hâlâ sormak içimden:
Özlemedin mi beni?..

SONMISRA