Bu kalemimden cikan son söz
Zaman parmaklarımdan kayıp gidiyor.
Her nefes biraz daha kısalıyor,
Her bakış biraz daha derine düşüyor.

Biliyorum, yolun sonundayım artık.
Ama korkmuyorum.
Çünkü her korkunun ötesinde
İnsanı insan yapan tek şey kaldı:
Sevgi.

Sevdim…
Hem insanları, hem gökyüzünü,
Hem de yeryüzünde bana dokunan küçük ayrıntıları.
Bir çocuğun gülüşünü,
Bir dostun sessiz omzunu,
Ve en çok da sana bakmayı sevdim.

Hayat bana hem yaralar verdi,
Hem de o yaralardan ışık çıkarmayı öğretti.
Şimdi geriye bakınca görüyorum:
Hiçbir acı boşa değildi,
Çünkü her acının içinden
Beni ben yapan bir parça doğdu.

Belki artık sabahı göremem,
Ama içimde hep bir şafak taşıyorum.
Belki bu beden toprağa kavuşacak,
Ama kalbimde sakladığım sevgi
Hiçbir karanlıkta kaybolmayacak.

Bu son mektubum olsun:
Beni hatırlamak istersen,
Rüzgâra kulak ver.
Orada fısıldayacağım sana,
Bir serçenin gözyaşında,
Bir yaprağın titremesinde,
Ve bir çocuğun gözlerindeki umutta.

Vedam ağır değil,
Çünkü içimde hâlâ yaşam var.
Ölüm sadece başka bir kapı,
Ve ben o kapıdan geçerken
Yanıma aldığım tek şey:
Sevgi.

ZAMAN TÜNELI
31.08.2025