Yitirilen Kanatlar

Bir zamanlar yolların, camlarda izleri vardı,
Ezilmiş böceklerin, sessiz bir feryadı saklı.
O küçük kanatlar, birer hayat nişanıydı,
Doğanın öz sesi, rüzgarda yankıydı.

Şimdi ise yolculuklar, camlar tertemiz,
Ama yok artık o ses, yok böcekler sessiz.
Bir şeyler eksildi, dalında bir çiçek gibi,
Yitirdik o küçücük kanatları sessizce bir biri.

Nereye gitti onlar, hangi yolda kayboldular?
Toprağın, çiçeğin, kuşun özüdür onlar.
Besin zincirinin görünmez halkası,
Onlar olmadan yitik kalır her bir yarası.

Habitatlar daraldı, kimyasal sardı yeri,
Tarla, beton, insan eli her yana izini serdi.
Pestisitler, fungisitler, böceklerin düşmanı,
Neonlar vurdu arıya, yıkıldı doğanın haysiyeti, onuru.

İklim de değişti artık, kuraklık aldı yerini,
Bir damla suya muhtaç, minicik can buldu sonunu.
Sıcaklık arttıkça dünya, böceklerin sonu oldu,
Doğada eksilen her can, insanın da yarını oldu.

Küçük bir böcek belki, bir zerre toprakta,
Ama eksikliği hissedilir, doğanın her parmakta.
Çiçek açmaz, kuş ötmez, sessizleşir tüm hayat,
Ön cam temiz kalmışsa, içinde bir burukluk yat.

Ey insanoğlu, duy bu sessiz çığlığı,
Doğanın dengesinde, saklıdır bu ağıtın ağırlığı.
Büyük görünen dünya, küçücük canlara bağlı,
Onları koruyamazsak, her yanımız karanlıkla kaplı.

Küçük görme böceği, o doğanın öz evladı,
O kayboldukça eksilir, baharın rengi, hayat tadı.
Ne olur duy bu feryadı, uzat doğaya bir el,
Yaşasın tüm canlılar, bir bütün bu yeryüzüyle.

O güzelim çayırları aldık ellerinden,
Tarla yaptık, beton diktik kalbine yerin.
Pestisitler serptik, kimyasallarla yaktık,
Küçük dostlarımızı, zehirle ağlattık.

İklim de değişti, kuraklık vurdu toprağı,
Bir damla suya hasret kaldı her canlı.
Sıcaklar arttıkça, kavrulduk biz de,
Bu küçük canlar sessizce çekildi gizlice.

Böcekler küçüktü belki, lakin çok büyük işlerde,
Onlar olmadan dünya susar, toprak solardı gülünce.
Çiçek açmaz, kuş uçmaz, dallarda ses azalır,
Ön cam temizse artık, doğada eksik var bir sır.

Ey insanoğlu, gör artık bu büyük çığlığı,
Bu dünya onların da yuvası, onların da hakkı.
Ne bir damla su, ne bir yaprak kalır bize,
Onları korumazsak, karanlık düşer yüzümüze.

Bir kanat çırpışı, bir baharın müjdesidir,
Böcekler giderse, dünya sönük bir çöl gibidir.
Duy bu sessiz feryadı, uzat doğaya el,
Yaşasın her can, bir arada, yeryüzüyle gökler.

Unutma, en küçük canlıdır doğanın mimarı,
Toprağın yoldaşı, çiçeğin sadık yarı.
Onlar eksildikçe eksilir insanın da nefesi,
Böceklerin kaybı, doğanın kayıp sesi.

O eski yollar, camdaki izler, şimdi bir hayal,
Doğa ağlar biz yokken, duyulur cılız bir melal.
Koruyalım bu sessizleri, her bir karıncayı, arıyı,
Yeniden can bulsun dünya, tüm güzelliğiyle, yıldızı.