Çok düşündüm

Çok kez sustum, konuşmadım kimseye,
Söz yordu beni, sessizlik yol oldu.
Dil değil artık içim anlatıyor,
Sığmayan her şey gözlerimde doldu.

Bir dost isterdim, sormadan anlayan,
Yargılamadan bir omuz uzatan.
Ben öğrendim, herkes kendi derdinde,
Sen yanarken, kimse sormaz ne yaktın.

Kendi gölgem oldum, kendime eşlik,
Aynada bir yüz var, ama ben değil.
Zaman bile benden izini çekmiş,
Ne dünüm tutar, ne yarınım belli.

Sevinçlerle avutuyorum ruhu,
Bir serinlik yetiyor bazen yâre.
Çayın buharı, soba çıtırtısı,
Ne büyük şeylermiş, anlayan çare.

Gidenler döner mi, çok kez düşündüm,
Ama yolun sonu hep başka çıktı.
Kim geri dönse de, eski kalmaz ki,
İnsan değişir, zaman hep unuttu.

Kırgınlığım yük değil artık bana,
Yaralıyım ama yaramı sevdim.
Çünkü yara bana beni anlattı,
Ne kadar düşsem, o kadar büyüdüm.

Bazen şiirde bulurum kendimi,
Satır vurur tam içimin yerine.
Dersin “beni yazmış” kimseler bilmez,
O yazan da belki kendi derdine.

Gözlerim dolsa da ağlamam artık,
Çünkü gözyaşı değil acı gerçek.
Ağlamak hafifletmiyor içimi,
Ben içimle konuşmayı öğrendim.

Hakkı kalabalık