Kalbimdeki Çocuk

İçimde bir çocuk, bak hâlâ canlı,
Yıllar geçse de unutmaz anı.
Seninle oynar her düş her sokak,
Yokluğun büyürken içimde bir çığlık.

Koşardı sesine gözüm kapalı,
Kalbim titrerdi, duyduğum an adı.
Şimdi sessiz kaldı o eski oyun,
Duvarda asılı silik bir günün.

Zaman alıp götürdü ne varsa,
Bir ben kaldım sende, sen bense yarımda.
Aynaya bakamam çoğu zaman ben,
Yansıyan ben değil, kalan bir sen.

Kırık düşler gibi darmadağınım,
Bir çocuk hüznünde gözyaşıyım.
Ne yapsam da olmuyor, eksik kalan,
Bir tebessüm gibi içime batan.

O eski defterde silinmiş sayfa,
Seninle başlar her yeni masal da.
Kalbim bir okul, sen ilk harfimsin,
Adını yazdım ben tüm satırın.

Rüzgârla savrulup uçtu uçurtmam,
Bir dalda asılı, çocuk susar tam.
Her yıldönümünde içim ağrır da,
O günleri geri ister duala.

Hangi çocuk sever bu kadar derin?
Hangi masal yanar böyle sessizsin?
Ben büyüdüm ama içimde biri,
Seninle yedi yaşında hâlâ diri.

Yara almadan büyümek mümkün mü?
Sen gidince dindi gülüşlerim de.
Bir resim var elimde solgun kalan,
Bakınca içimden geçer fırtınan.

Dönmezsin bilirim, geçmişle barış,
Ama çocuk hâlâ bekler o kış.
Bir ses duysa yine koşar, saklar,
Sonra hatırlar ki zamanla yanar.

O çocuk ölmedi, sustu sadece,
Gözyaşlarını gömdü sessizce.
Sen gitsen de içimden çıkmadı,
Çünkü sevgiyle büyüdü, gitmedi.

Hakkı kalabalık