Sessizlik, bazen en güçlü sözleri taşır;
Onu dinleyebilenler anlar.

Kalabalığın ortasında yalnızdım,
Ama sessizlik bana yoldaş oldu.
Her sözcük eksik, her bakış yetersiz,
Sadece içimde bir adam vardı, derin ve sessiz.

O adam konuşmaz, sadece görürdü,
Dünya nasıl dönüyorsa dönsün,
Onun kendi ritminde atıyordu kalbi,
Sessizliğin anlamını içten içe bildiği için.

Kimse fark etmezdi,
Ama gözlerim onun dilini çözüyordu.
Bir bakış, bir hareket,
Bana tüm sırlarını anlatıyordu sessizce.

Sessizlik sadece yokluk değildir,
O bir çığlıktır bazen,
Ama duyabilen yoktur,
Sadece hissetmek mümkündür.

Adımlarını izledim,
Ama hep uzaktaydı,
Çünkü adam, sessizliğinin derinliğinde
Kendi dünyasında yürüyordu.

Bir söz söylemeye çalıştım,
Ama sessizlik onu boğdu.
Ve anladım ki,
Bazen hiçbir şey söylememek daha güçlüdür.

Gözlerimi kapattım ve gördüm onu,
İçinde bir fırtına, dışarıda huzur.
Ve ben o huzurun gölgesinde
Kendi içime yolculuk ettim.

Adam, sessizlikle konuşur,
Ve dinleyen, ruhunu açar ona.
O öyle bir öğretmendi ki,
Hiçbir ders kitapta yoktu.

Zaman geçti, insan değişti,
Ama adam hâlâ sessizlikte yaşıyor.
Ve ben hâlâ öğreniyorum
O sessizliğin sırlarını.

Bazen onun yanında olmak,
Binlerce kelimeyi dinlemek gibiydi.
Ama en çok, sessizlikteki duruşu
Kalbime kazındı, derin ve kalıcı.

O adam, herkesin içinde bir hayaldi,
Ama ben onu fark eden nadir kişiydim.
Çünkü sessizlik, sadece görünenle değil,
Görünmeyenle konuşur.

Ve şimdi biliyorum,
Sessizliğin ardındaki adam,
Benim içimde, ruhumda yaşıyor,
Ve her nefeste beni dönüştürüyor.

Sessizliğin ardında duran, aslında kendi kalbini dinleyen adamdır.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(22 Ağustos 2025)