Karanlık, yalnızca ışığın yokluğu değildir;
Bazen adıyla var olan bir sessizliktir.

Adını andığım her an
Geceler daha derinleşti.
Kendi gölgemde yürüdüm,
Ama sen hep oradaydın,
Görünmez ama güçlü.

Karanlığın içinde kaybolmak,
Sana ulaşmanın bir yoluydu belki.
Ve ben her adımda,
Adını fısıldayarak ilerledim.

Hiç kimse bilmez,
Ama karanlık seninle doluydu.
Ve ben, her gölgeyi seninle boyadım,
Her sessizliği seninle tamamladım.

Gözlerim kapalı bile
Sana bakmayı öğrendi.
Çünkü karanlık,
Bazen en gerçek görüştür.

Adını taşıyan bu gece,
Ruhumun en derin odasında yaşıyor.
Ve ben her nefeste
Seninle yeniden karşılaşıyorum.

Kimi zaman korktum,
Ama senin adın güven verdi.
Karanlık, artık bir düşman değil,
Sana uzanan bir yoldu sadece.

İçimdeki sessizlik büyüdü,
Ama adınla doldu her boşluk.
Ve ben o sessizlikte,
Sana sessiz bir dua gönderdim.

Karanlık bazen yalnızlık getirdi,
Ama adın onu doldurdu.
Ve ben, yokluğu yok eden bir ışık gibi,
Senin varlığını hissettim.

Adını taşımak ağır bir yük değil,
Tam tersine bir sığınaktı bana.
Her karanlık gecede
Sana tutunan bir el oldum.

Ve şimdi, gecenin sessizliğinde
Adını sayıklıyorum içten içe.
Karanlık hâlâ var, ama korkutmuyor,
Çünkü senin adın onun içinde.

Kim bilir kaç gece geçti,
Ama adını anmak hiç eskimedi.
Karanlık bile benim için
Bir aşkın yansıması oldu seninle.

Ve en sonunda anladım:
Adını taşımak, her karanlığın içinde
Sana ulaşmanın en gerçek yoludur.

Karanlık, adıyla kutsandığında bile ışığın kendisidir.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(22 Ağustos 2025)