Boynumun Ölçüsü

Ölçüsüzce sevdiğimden,
Boynumun ölçüsünü aldım.
Bir darağacı sarkıyordu içimde,
Görmedi kimse…
Çünkü sevdamı sakladım
Yaralı bir güvercinin kanadında.

Senin yüzün,
Gökyüzüne bakmaktan vazgeçmiş bir çocuğun gözleriydi.
Dokundum…
Dokundukça çoğaldı ellerimde
Bütün savaşların küllerinden kalan acı.

Kırık bir terazide tarttım ömrümü,
Sen ağır bastın…
Ben, hafifliğimle yere düşerken
Toprak bile sesimi duymadı.

Her gece,
İsmine sığınan bir karanlıkla uyudum.
Uyudukça eksildim,
Eksildikçe sana çoğaldım.

Bir suya baktım —
Senin yüzün akıyordu.
Su kıvrıldıkça kalbim büküldü,
Ve ben kendi omuzlarımda
Yasımı taşıyan bir yalnız oldum.

Yazmadım kimseye,
Çünkü harfler bile seni kıskandı.
Sustum…
Sustum ki sesim, boynumdaki ipin gıcırtısına karışmasın.

Ben seni,
Ağzı mühürlü bir sandığın içinde sakladım.
Anahtarı kırılmış,
Kilidi paslanmış bir sevda bu.
Açılmıyor…
Ve ben her gün kendi içimde
Aynı kapının önünde ölüyorum.

Kendimi gömdüm,
Toprağı bile yaralayarak.
Mezar taşımda sadece ismin yazsın istedim,
Çünkü senden başka kimse
Beni diriltmeye kalkmasın diye.

Gözlerimin içine bakan herkes,
Kendi yansımasını gördü,
Senin izlerini değil.
O yüzden kimse anlamadı
Niye yürürken omuzlarım hep düşüktü,
Niye gülüşlerim yarım kaldı.

Bir gün sorarlarsa,
“Onu niye bu kadar sevdin?” diye…
Susacağım.
Çünkü kelimeler, seni anlatmaya kalktığında
Darağacındaki ip daha da geriliyor içimde.

Sevdamı ölçmeye kalktılar bir gün,
Metre yetmedi, tartı bozuldu.
Dedim ki:
“Onun adı, hiçbir hesaba sığmaz.
O, boynumun ölçüsüdür,
O, benim asıl sebebimdir.
Ve ben…
Onu sevdikçe
Biraz daha ölüyorum.”

Mehmet bildir