Gölgede Kalan Zafer

Ben sana ihanet etmedim.
Ama en büyük ihaneti gözlerinde gördüm.
O bakışlarda,
Sevdanın yerine yerleşmiş bir başkasının yalanı vardı.
Sana sustuğuma bakma.
Eğer konuşmaya başlasaydım,
Yüreğinin duvarlarına kazınmış her kelime
Birer hançer olurdu sana.
Ben, Rabbimin yarattığı bir cana kıyamadım.

Sen bana her acıyı yaşattın,
Ama ben, senin hayatta kalman için nefes aldım.
Bunu kendine bir zafer olarak görme.
Bunu, benden sana armağan edilmiş bir hayat olarak gör.
Çünkü ben gerçektim.
Sen ise ihanetin gölgesinde kalmış
Bir avuç gözyaşıydın.
Eğer konuşsaydım,
O gözyaşların bile kururdu.

Ben, içimde bir yangın taşırken
Sen, başkalarının gölgesinde serinledin.
Ben, uykusuz gecelerle konuşurken
Sen, başkalarının kollarında uyudun.
Her sabah, gözlerimden eksilen ışığı fark etmeden
Yeni yalanlara uyandın.

Yine de sustum.
Çünkü biliyordum,
Konuşursam toprak bile seni kabul etmezdi.
Yalanların, kök salmış bir diken gibi
İçinde büyümüş,
Ve o dikenin her ucu
Sana uzanan bir mezar olmuştu.

Senin adını hâlâ dudaklarımda tutan
Bir zamanlar bendim.
Ama şimdi adını anmak
Kendi yarama tuz basmak gibi.
Gözlerin, bana cennet gibi görünürdü
Oysa ben orada
Zehirle sulanmış bir bahçede yürüyormuşum.

Ben sustum,
Çünkü kelimelerim
Seni yok etmekten başka bir şey yapmazdı.
Sustum,
Çünkü biliyordum
Senin hak ettiğin tek şey sessizliğimdi.

Ve bil ki…
Benim sustuğum yerde
Yürekler kanar,
Geceler susmaz,
Ve ihanetin kokusu
Bir ömür gitmez.

Artık, bana kalan tek gerçek;
Senin yokluğunun acısından bile ağır olan
Varlığının karanlık gölgesidir.
Ve ben o gölgeden,
Artık ne güneşe bakarım
Ne de baharın gelişine inanırım.

Çünkü öğrendim…
Bazı yaralar kapanmaz,
Bazı insanlar affedilmez,
Ve bazı sessizlikler
Bir ömür boyu
Mezar taşı gibi susar.

Mehmet bildir