Kırık Sessizlik

Hayatta ne kadar kırık dökük acım varsa hepsini sana adadım.
Her gözyaşımda sen vardın, her suskunluğumda, her düşüşümde.
Sessizliğimin, kırgınlığımın, tükenen nefesimin tek nedeni sensin.
Beni bir ömür boyu bekleten yollar, boş odalar, sensiz geçen geceler,
her biri kalbime kazınmış sonsuz bir sürgün gibi.

Sensizliğin; içimde taşlaşan bir mezar taşıdır.
Her adımda kırılan, her nefeste üşüyen bir çığlıktır.
Beni sevdiğini bildim, ama neden gittiğini hiç söylemedin.
Kalbime bırakıp gittiğin bu sessizlik,
her gün yeniden doğup yeniden ölmek gibi.

Keşke suçumu bilseydim, bin kere ölürdüm uğruna.
Ama suçsuzken yargılanmak,
suçsuzken düşmek, suçsuzken ağlamak,
işte en büyük ceza bu oldu bana.
Ben, gülerken ağlayan,
yağmur damlaları gibi pencerelere vurup içeriye giremeyen bir ruhum.

Ve artık dön desem de duymuyorsun,
“yeter” desem de göğe savruluyor feryadım.
İsyan etmekten yoruldum, bedduadan yoruldum,
kendi içimde kendi kanımı içmekten yoruldum.
Her düşüncenin ardından biraz daha ölmek,
beni yok etti.

Ben artık bu sokaklarda bir deli gibi dolaşıyorum.
Gözlerim, kalabalığın içinde sadece seni arıyor.
Her köşe sensizliğin karanlığına batıyor.
Her ışık, sen yoksan bana zifiri gece oluyor.
Ve ben, sensizlikle mühürlenmiş bir mezar gibi
taşımak zorundayım bu bedeni.

Bütün gücümü, bütün ömrümü, bütün kırılmışlığımı
senin adına yaktım.
Her dua, sana çıkan bir yol oldu;
her yol, geri dönmeyen adımlarınla kapandı.

Artık anlıyorum, bu acının sonu yok.
Beni her sabah yeniden öldüren bu boşluk,
geceleri yastığıma düşen sessiz feryatlar,
bir tek senin yokluğunla büyüdü.
Sensizliğin, kalbimi kemiren bir açlık gibi.
Sensizliğin, damarlarımda dolaşan bir zehir gibi.
Sensizliğin, ruhumda zincirlenmiş bir çığlık gibi.

Ben seni beklerken çürüdüm,
adını her nefeste taşıyarak tükendim.
Ne zaman aynaya baksam,
gözlerimin içinde sana ait bir mezarlık görüyorum.
Ne zaman gökyüzüne baksam,
yıldızların arasında kaybolmuş yüzünü arıyorum.
Ne zaman sustuğumu sansam,
içimde sana haykıran binlerce ses duyuyorum.

Ve artık biliyorum:
Benden geriye kalan tek hakikat,
bütün ömrümü yakan tek gerçek,
bütün feryadımın özü budur:

Sensizlik, her gün biraz daha mezara gömülmek demektir,
ama toprağın bile kabul etmediği bir yalnızlıkla yaşamak…

Mehmet bildir.
27.09.2025