"Her bey, bir kıvılcımdı. Balamir’in rüzgârıyla alev oldular."

Dağın göğsünden doğan ilk ışıktır onlar,
Kutlu otağlarda pişer sözleriyle karar.
Her biri bir kaya, bir sır, bir yemin,
Bey denir onlara; çünkü taşıyandır devrin yükünü.

Çocuk yaşta öğrenir töre nedir, söz ne demek,
Balamir’in dizinin dibinde pişerler ateşle.
Kılıç değil yalnızca, irfan tutar elleri,
Kalplerinde kevser gibi akar eski belgeler.

Gözlerinde dağ dumanı, bakışlarında öz,
Her bakış bir duruş, her duruş bir öğüt.
Önce dinler, sonra konuşur her biri,
Çünkü söz, ağızda değil, gönülde pişmeli.

Tılsımlı taşlara oyulmuş gibi adları,
Biri Alper, biri Tengir, biri Börühan.
Her biri, kutlu yürüyüşte birer iz,
Toprağın nabzında çarpar hikâyeleri.

Düşmez birinin kılıcı, diğerinin dili,
Birinin aklı serin, öbürünün gönlü deli.
Ama hepsi bilir, birliğin hikmetini
Balamir öğretti onlara "bey olmanın" ilmini.

Ay tutulsa da, yıldız sönse de gökte,
Bu beyler yanar içten, geceye sövmeksizin.
Çünkü onların gecesi bile bir türkü,
Töreyle yazılır, sabırla çalınır yürekte.

Bir bey, oba kurar suskun bir ırmağın kıyısına,
Bir başkası, yeni doğan çocuğa ad verir.
Her işlerinde göğe danışırlar sessizce,
Çünkü bilirler: Kut, gökle beraber yürür.

Diz çökmek, teslimiyet değil onlarda,
Bilgeliğin ilk adımıdır yere eğilmek.
Ve her eğilişte yükselirler daha çok,
Bir çınarın gövdesi gibi ser verir, sır vermez.

Ağırlıkları omuzda değil, yüreklerindedir,
Her sancak dalgalanırsa, gölgeleri yeter.
Balamir’in bir bakışıyla yola düşerler,
Ve yollarına düşen taşlar bile dua eder.

Her bey, bir halkın aynası gibidir,
Birinin yansıması ötekine örnektir.
Zulüm görürse biri, öteki kalkar,
Çünkü adalet, tek bir beyin değil, hepsinindir.

Otağlar kurulur ayrı ayrı diyarlara,
Ama gök kubbe birdir üzerlerinde.
İplik iplik bağlanır aralarındaki bağ,
Ve bir seher vakti birleşir duaları göğe.

Biri savaşta parlar, öteki barışta,
Biri şiirle konuşur, öbürü dua ile.
Ama hepsi bilir asıl zafer,
Töreyi geleceğe sağlam taşımaktır.

Gece çöktüğünde, yıldızlara adanırlar,
Adları yılan gibi değil, dağ gibi anılır.
Ve halk bilir beyler düşmez kolay,
Düşerlerse bile, o düşüşle kalkar çağ.

Balamir bakar onlara uzaklardan,
Sözsüz bir övgüdür gözlerindeki kıvanç.
Çünkü o bilir: Her bey bir meşaledir,
Gecenin içinden güneşe yürüyen bir sancak.

Ve yazılır taşlara, kayalara, nehirlere:
"Bu çağ, beylerle büyüdü, beylerle yürüdü."
Balamir’in önderliğiyle doğan bu halk,
Beylerin hikâyesiyle kök saldı göğe, toprağa.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(3 Ağustos 2025)