-Kalbi cennet kokan kadına-

Ben seni sevmekle,
Kendimi öğrendim.
Nefsimle dövüştüm her bakışında,
Gözlerin, kalbimin kıblesine çevrildi
Ve ben o anda
Sen sandığımda Hakk’ı gördüm.

Seninle başlayan aşk,
Ne ten, ne söz;
Bir sırdı bana,
İsminden önce kalbimi mühürleyen bir sır.
Ey kalbi cennet kokan kadın,
Sen miydın bana doğru yürüyen,
Yoksa ben miydim sende tamamlanan?

Aşk dedikleri,
İki gözün arasında duran sırat gibidir;
Bir bakışla yanar insan,
Ama düşmemek için
Ateşe razı gelir.

Senin her suskunluğun,
Bir ayet gibi iner içime.
Gülüşünle
İbrahim gibi atıldım ateşe,
Ama nur oldu, yakmadı.
Demek ki,
Sendeki sevda, bendeki inançtan büyüktü.

Ey canımda sükûtla büyüyen,
Ben seni ararken
Bir meczup gibi dolandım içimde.
Her şiirimde seni andım
Ama her mısramda Hakk’a yaklaştım.

Bu risale,
Sana değil yalnızca,
Sana vesile kılınmış aşka yazıldı.
Ben sende ararken kendimi
Onda buldum.

Ey kadim sır,
Gecelerimin Mevlid’i,
Sensiz geçen her anım
Nefsime yazılmış bir sorgudur.
Seninle varım,
Ama sen de O’nunla varsın.

Şimdi söyle:
Sevgiyle yandığında,
Kimdir seni yakan?
Sevdiğin mi?
Yoksa, seni onunla sınayan mı?

Ben seni sevdim,
Çünkü sen bana
Hakk’ın en güzel tecellisi gibi geldin.
Ve bu risalenin her satırı
O vuslatın gölgesinde yazıldı.
Çünkü ben,
Seni severken
O’na yaklaştım.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(30 Temmuz 2025)