Gecenin kalbinde bir yankıydı adın
Ay tutuldu seni düşünürken Mehlikâ,
Zamanın bile sabrı kalmadı seni beklemeye,
Sütunlar gibi çökerken yüreğimde özlemin,
Bir tek bakışınla harfler secde etti.

Seninle sustu eski dillerin heceleri,
Kalbime Aramice dualar indi usulca,
Sen geçince rüyalarımdan,
Mısır’da çözülememiş tabletler kıskandı aşkını.

Ey geceye mahrem yürüyen kadın!
Kirpiklerinde taşıdığın sır,
Babil’in unutulmuş tanrılarından miras.
Kalbime bir nehir gibi aktın:
Bir yanı Fırat, bir yanı zamansızlık.

Sana söylenen her “âh”,
Kâbe’nin çevresinde dönüyor,
Ben her tavafta seni hatırlıyorum.
Düşümdeki her mavi, gözlerinin yankısı,
Gözlerin ki ateşe davet eden serinlik...

Mehlikâ!
Yanağında gül değil,
Gecelerin sakladığı yıldızlar vardı.
Gözyaşların bir firkat nidasıydı
Ve ben her damlada boğuldum.

Kalbimdeki mühür,
Sadece senin isminle kırılır.
Bakışın,
Sükûtun bile kelimelerime mısra olurken,
Sesin, şiire secde ettirir mânâyı.

Sensizliğe dair ne yazdıysam,
Her harfi kıyamete erteledim.
İnan ki,
Cümleler bile seni unutamazken
Ben susmayı nasıl başarabilirim?

Sana bakmak,
Bir ömrü harf harf yeniden yazmaktı.
Seninle susmak bile
Bir medeniyet inşa etmekti.

Bir dua gibiydin:
Dilin ucuna kadar gelen ama dudaktan düşmeyen...
Her susuşunda bir tufan kopardı içimde.
Bir tebessümünle
Çöl seraba değil, suya kavuşurdu.

Mehlikâ,
Her cümlemde bir kıyamet gizlidir.
Çünkü sen geçtiğin her yolda
Zamanı ikiye bölüyorsun:
Senli öncesi ve senli sonrası.

Seninle konuşmak,
Gökyüzüne mektup göndermek gibiydi
Ve her yıldız
Cevap verirdi usulca,
Ama yine de yetmezdi sana.

Ey nazlı kelâmın piri!
Bir bakışınla mısraları secdeye yatıran
Bir nefesinle kalpleri dirilten,
Bir adımınla devrin ruhunu titreten kadın...

Mehlikâ!
Gözlerinle şiir yazan,
Dudağında kelimeleri doğuran sendin.
Kalbine hükmeden geceyi,
Ben ay gibi aydınlatmak isterdim.

Sana yazılmış her aşk,
Eksiktir,
Zira sen,
Aşkın kendisisin.

Şimdi kim söylesin bunu sana?
Kim anlatsın senin kalbini en iyi?
Kaside mi yazsın Hafız?
Rubai mi fısıldasın Ömer Hayyam?

Senin için yazılan her şey,
Yetersiz kalır yine,
Çünkü sen,
Harfsiz bir ilham,
Kelimeler önünde secdeye varan bir kudretsin.

Gecenin kalbinde
Seninle atan bir nabız gibi
İçimde çarpan bu yangın,
Ne susar
Ne söner…

Ve bil ki Mehlikâ,
Ben seni sadece sevmekle kalmadım;
Sen oldum,
Benliğimi senin isminle mühürledim,
Bu kalp artık sadece sen diye atar...

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(30 Temmuz 2025)