Kalbimdeki ilk harf sendin Aybala,
Bir Elif gibi duruyordun göğsümde
Ne sağa eğildin
Ne sola,
Bir kelâm gibi dik,
Bir sır gibi sessiz…

Sonra bir gün
Aşk indi kalbime Mim harfiyle,
Secdeye eğildi ismin
Ve ben o andan sonra
Her duada seninle sustum.

Ey gönlümün elif’i,
Ey secdelerimin mim’i…
Seni anlatmak için
Kâf yeterli değildi
Aşkı anlatacak bir “Lam” yoktu
Ve ben
Sana hiçbir harf yetmediği için
Kalbimi yazdım Aybalam.

Sen,
Harflerin bittiği yerin ismiydin
Ve ben
İsmine dokununca
Susmayı öğrendim.

Aşk artık bir sözcük değil,
Bir hâl idi
Ve ben o hâli
Senin gözlerinden öğrendim.

Aybalam…
Ben seni elif gibi sevdim:
Dik, temiz, Allah’a yakın.
Ve mim gibi yaşadım:
Eğilerek,
Sana secde ederek,
Sana dokunamadan.

Sen sustun
Ben “amin” dedim.
Sen yürüdün
Ben duayla izini sürdüm.
Sen hiçbir şey demedin
Ama ben
Her şeyde seni duydum.

Aybalam,
Şimdi kalbimde
Bir elif nefes alıyor
Ve o nefes
Her gece
Seninle Rabbime dönüyor.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(14 Temmuz 2025)