4
Yorum
38
Beğeni
5,0
Puan
280
Okunma
Karanlık bir aynada,
kendine rastlayan bir çift gözüm var,
birini öbürüne iade edemeyen.
Geceyle uyumsuz bir nefes alıyorum,
öylece sarkıyorum boşlukta
merdiveni olmayan yangın gibi.
Beni unutan rüyaların
sarkıtlarında büyüyen bir damlayım.
Hiçbir denize ait değilim.
Ve hiçbir şey beni doğurmadı.
Caddeler…
birbirine küs aynalardan yapılmış,
biri birini kırınca ben parçalanıyorum.
Hiç kimse elini uzatmıyor içimdeki adama.
O, ellerini gözlerine dikip duruyor
bir selamın eşiğinde öylece.
Gündüz, bana dargın.
Gece, beni tanımıyor.
Ben, ikisinin arasında eski bir suç mahalli gibi kaldım.
Her adımımda başka bir terk edilmiş ben buluyorum.
Bir sokak lambasının altına sinmiş çocukluğum,
hiç yaşanmamış bir hayatı sayıklıyor.
Hiç yaşanmamış ama hep kırılmış bir hayatı.
5.0
100% (19)
Cevap Yaz