Oysa yok olup gitmeden
Kaybolup gidebilirdi insan insanda

İnsan yanmadan
Yok olabilirdi bir aşkta

Bir sözde
Bir bakışta

Oysa ben, senin beni nasıl yalnız bıraktığını gördüm
Bir savaşın ortasına

Sen zırhlar kuşanırken beni vurmaya
Ben en baştan nasıl yenildiğimi gördüm
Sana inanmakla

Sancılarla başlayan bir aşkta
Seni nasıl temize çekmeyi istediğimi gördüm

Aklın hükmünü kaybettiği bir anda
Kalbimin nasıl secdeye yattığını gördüm
Zorla susturduğum kelimelerin huzurunda

Sana sığınan her canlı gibi
Nasıl vurulduğumu gördum
Seninle konuşur gibi
Kendi kendimle konuşmalarımda

Duyan yok
Duyan yok

Ve bir zaman sonra,
Ses yok
Söz yok

Canı şimdi alınmış bir serçe gibi
Avuçlarına düştüm
Sana kurulan zamanın ibresi kırıldığında

Ben şimdi
Sonsuz ve sensiz bir huzurun balkonunda
El sallamak üzereyim tüm anılara

Sana çıkan tüm yollardan ayak izlerimi
Sana dokunduğum her andan parmak izlerimi
Ve dahi, bir türlü sevemediğin sevmelerimi yanıma alarak

Sana hoşcakal deme zahmetinde bile bulunmadan

Gözlerimi görecek güzel rüyalara kapatıp Gidiyorum
Seni kendi kabusunda uyanık bırakarak...