Kelimeler,
Birdenbire sustu,
Ve evrenin en ıssız köşesinde
Bir boşluk açıldı.

O boşluğun tam ortasında,
Bir kıvılcım vardı,
Ne ışık, ne karanlık;
Sadece varoluşun kırılgan kıyısı.

Ve o kıvılcım,
Bütün sessizliği deldi,
Kendi kendine yankılandı,
Bir kırılma sesi gibi,
Dilin son hüznü.

O an,
Bir ses yükseldi
Ama söz değil,
Bir titreşim,
Bedenlenmemiş ama var olmuş.

Bir harf,
Kendi sınırlarını yıktı,
Ve içinde saklı olan
Bütün anlamları serbest bıraktı.

Patladı,
Bir yıldızın son nefesi gibi,
Ama aynı zamanda
Yeni bir doğumun ilk fısıltısıydı.

Kelimeler döküldü
Küllerinden,
Ve ben,
O enkazın içinde
Yeniden var oldum.

Artık bilirim ki,
Bir harfin parçalanması,
Bir evrenin çöküşü değil,
Yeni bir düzenin doğuşudur.

Bir kıyametin ortasında,
Sükûtun kalbinde,
Ve harfin infilakında
Yaşam yeniden başlar.

Ve ben,
O harfin yıkıntısında,
Kendi özümle buluştum;
Kırık harfler arasında
Bütün kelimeler saklıydı.

Son patlayış,
Bir sona değil,
Bir başlangıca işarettir.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(11 TEMMUZ 2025)