Sona geldim.
Ve orada
Ne bir kitap,
Ne bir söz,
Sadece bir yankı vardı:
“Kûn.”

Bir “ol”
Ve her şey yeniden başladı.
Harfin infilakıyla
Kelimeler paramparça oldu.
Anlamlar kaçtı saklandıkları yerden
Ve ben,
Kelimelerin döküldüğü boşlukta
Yeni bir ben buldum.

O harf infilak etti
Ve içim darmadağın.
Çünkü o harf
Benim kıyametti.
Ne dışımda patladı
Ne kulağımda çınladı…
Sadece içimde yıkıldı
İçimde doğdu
Ve beni ben olmaktan çıkardı.

Ne kalem tutabildim
Ne susabildim.
Bir alfabe diz çöktü içimde
Her harf
Bir günah kadar ağırdı.

“Ol” denildi,
Ve her şey sustu.
O anda anladım:
Olmak
Yokluğun aynasında
Bir kıvılcım yakmaktır.

Çünkü
Kûn demek,
Var ol demek değildir sadece.
Kûn,
Yokluğun suretini
İradenin önüne serip
Onu diriltmektir.

Ben harfi söyledim.
Ve harf
Beni söyledi.
Bütün benliğimle yankılandım
Evrenin en ıssız kıvrımında.

O anda
Ne ben vardım
Ne zaman
Sadece
Bir emirden arta kalan
Harf enkazı…

Dilimde duran son harf
Bir dua gibi koptu:
“İnfilak, rahmetin ilk kapısıdır.”
Ve işte o anda
Anladım:
Bir harf,
Bütün cümleleri öldürür
Ama
Yeni bir vahyi diriltir.

İnsan,
Bazen bir harfle
Biter.
Ve bazen
Yine bir harfle
Başlar.
Ve o harf,
Ne zaman yazıldığını bilmez
Sadece
Kime yazıldığını bilir.

İçimde patlayan harf
Şimdi suskun.
Ama onun küllerinden
Konuşacak bir evren doğuyor.
Bir harf
Bir kıyamettir.
Ve bazen
Bir kıyamet,
Bir secdedir.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(11 TEMMUZ 2025)