Dilin kıyamı, harfin infisahı:

Bir harf…
Ne bir kelime,
Ne bir cümle,
Ne bir kitap kadar ağır.
Ama
Yüküyle Arş’ı titretecek kadar
Keskin.

Her şey bir noktayla başlamıştı.
O nokta,
Bir sessizliğin üzerine düşen
İlahi niyetti.

Sonra o nokta
Bir harfe dönüştü.
Ve harf,
Sesin doğum sancısıydı.

Ben o harfi işittiğimde
Evren titredi.
Çünkü bu harf
Yalnızca ses değildi
Kaderdi.

Hangi harfti bu?
Elif miydi?
Dik ve yalnız?
Yoksa Lâm mıydı?
Kavisli ve itaatkâr?
Belki de Hâ...
İnsanın içini en çok delen,
Hâlet-i ruhiyesini
Bir nefeste mahveden.

O harf söylendi,
Ve gök yarıldı.
Toprak çatladı.
Ruh yerinden sıçradı.
Çünkü o harf,
İlahi bir hükmün
İnsan dilinde tecellisiydi.

Bir harfin kıyameti
Büyük olmaz.
Sessiz gelir,
Fısıltıyla çöker
Ve kelimeleri boğar.

Çünkü her kıyamet
Sessizlikle başlar.
Ve kıyametin en büyüğü
Harfin içine gömülmesidir.

Bazen bir harf
Bütün anlamı yakar.
Bir yanlış hece
Bin doğruyu inkâr eder.
Ve bazen,
Bir doğru harf
Bütün bâtılları sarsar.

Ben o harfi söyledim.
Ve bir ben yıkıldı içimde.
Dilimin en derin katında
Bir sırrı kanattım.
Çünkü bazı harfler
Telaffuz edilmez
Tecelli eder.

Ve o gün anladım
Kelimelerin kıyameti,
Harflerin cehennemidir.

Her cümle bir mahkeme,
Her hece bir şahit,
Ama bir harf
Yargıdır.

Benim harfim
Benim boynumu büktü.
Benim kıyametim
Dilimin en son durağında
Sustu.

Ve orada,
Bir sessizlik yankılandı:
“Kûn ("Ol").”

Ve başladık yine.
Ve Böylece
Bu beş şiir
Beş makamdır;
Bir emir,
Bir susmak,
Bir zaman kırığı,
Bir secde,
Ve bir harfin infilakı.

Her biri
Bir başka hakikate varır,
Ve sonunda
İnsan kendi içine kıyam eder.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(10 TEMMUZ 2025)