Gamzende başlasın bu hikâye sevgilim.
Gamzene düşen her gülüş,
İçimde filizlenen bir bahar gibi…
Ne zaman yüzün dönse bana,
Kırıldığım, her yer onarılıyor sanki.

Gözlerin kısılıyor ya gülünce,
İşte o an benim gözüm başka hiçbir şeyi görmüyor.
Sadece sen,
Ve seninle anlam kazanan bir âlem.
Yıldızları unuttum o yüzden,
Çünkü senin bakışların daha çok ışık taşıyor.
Senin gözlerin gece değil sevgilim,
Senin gözlerin geceyi güzelleştiren tek şey.

Ne garip…
İnsan bir çukura düşer de
Orada huzur bulur mu?
Ben buldum.
Bir kıvrımın içinde yaşlanmaya bile razıydım.
Sen bilmiyorsun ama
Ben bir ömrü o gamzede geçiriyorum.


Şimdi ; gamzende güldür beni sevgilim…
Çünkü orası aşkın doğduğu yer.
Teninin değil,
Ruhunun kıyısında bekliyorum ben seni.
Sana dokunmak değil,
Sana ait hissetmek istiyorum.
Sen , sadece güldüğünde değil
Ağladığında da yanında kalmak istiyorum.

Sensiz olan her gün bir haykırıştım ben...
Ama senin gülüşüne yakışan bir sessizlikle sustum.
Dudaklarının kenarında bir mucize taşıyorsun,
Ve ben her gün, o mucizeye bakıyorum.
Küçük şeylerden medet uman bir kalbim var.
Gamzende saklanmak istiyorum artık.
Bir ömürlük yer aç orada,
Ben başka hiçbir yere sığamıyorum.

Gamzende güldür beni sevgilim…
Çünkü ben bu dünyada
Yalnızca seninle yaşamak istiyorum.
Gamzenden başlayalım istersen,
Oradan kalbine yürüyeyim.
Gözlerinden ömrüne süzülmek istiyorum,
Ve aşkı seninle yeniden tarif etmek.
Çünkü senin gülüşünle başlayan her şey
Aşktır sevgilim…
Ve ben aşkın tanımını gamzenden öğrendim.