Ey gönül, sus... Bir damla söze hüzün bulaşmasın,
Bir bakışla yıkılır bazen umutlar, fark etmezsin.
Kalbinde yeşeren bir fidan var, sevgiyle büyür,
Kırarsan, kurur içten içe; bir daha gülmez yüzü.

Gönüller bir aynadır, kırılınca iz kalır,
Her özür silse de sesi, yankısı hep çınlar.
Bir söz, bir sitem, bir ihmal… ne de kolay gelir,
Oysa içte ne fırtınalar kopar, sen bilmezsin.

Ey gönül, nazik ol... Her yürek bir bahardır,
Kimi karla yoğrulmuş, kimi güneşe sevdalı.
Bir çocuğun gözyaşı gibi narindir her sevgi,
Tut ellerinden, incitme; bir tebessüm yeterli.

Kırdığın bir gönülse, suskun gecelere gömülür,
Affet desen de, bazen susmak kalır geriye.
Bir fidanı kırmak kolay; büyütmek ömür ister,
Her damla sabırla, merhametle yeniden yeşerir.

Ey gönül…
Güzellik sözde değil, yürekte gizlidir,
Sevgiyle dokun her ruha, diken olma dikenlere.
Kırma, incitme, sus... Ve unutma:
Gönül kırmak, Kâbe yıkmaktan beterdir der eskiler...
Şenol