Sessiz Ağlarım Ben Halime, Hıçkıra Hıçkıra
Sessiz ağlarım ben, halime hıçkıra hıçkıra,
Bir duvar gibi suskun, bir gölge gibi kırık…
Geceler yüzüme kapanırken bir sır gibi,
İçimdeki yangınla kavrulur içten içe ışık.

Ne bir dost sorar, ne bir iz bırakır geçmiş,
Sözlerime küsmüşüm, aynalara bile dargın…
Dudaklarımda titreyen adını anmak bile
Bir hançer gibi saplanır, olurum zamana kırgın.

Yalnızlığın adımları dolanır odamda gece,
Duvarda asılı anılar suskunluğa gömülü.
Bir çocuk gibi ağlar yüreğim yorgan altında,
Ne sıcak bir söz var, ne bir teselli öpücüğü.

Elimde kalan sadece solmuş bir mektup,
Kokusu gitmiş, anlamı kalmamış satırda…
Bir ömür beklemişim gelmeyeni umutla,
Ve hâlâ beklerim… Sessizce, kırık bir duada…

Gözyaşım görünmez belki, ama yüreğim çığlıkta,
Her nefesim isyan, her sessizliğim bir veda.
Sessiz ağlarım ben halime hıçkıra hıçkıra,
Yalnızlığın ortasında, kendime bile yabancı da
Şenol