Ey yolcu…
Yolun nereye böyle?
Kime bu telaş,
Kime bu uzaklık?
Gidiyorsun…
Ama unuttuğun bir şey var gibi…
Sanki biri sana "Dur!" dememiş,
Demeye kıyamamış gibi...

Yüzünde bir yorgunluk,
İçinde bir suskunluk var.
Gözlerin dolu ama ağlamıyor,
Kalbin yaralı ama susuyor.
Ey yolcu...
Kaç gecedir konuşmuyorsun kendinle?

Yollar uzar...
Uzadıkça insan küçülür bazen.
Kendine bile sığamaz olur.
Bir sokakta,
Bir durakta,
Bir cam kenarında eksilir yavaş yavaş...

Ey yolcu…
Dert sende değil belki,
Ama seninle yürüyen bir dert var belli.
Her adımda biraz daha ağır,
Her durakta biraz daha derin.

Kimi sevmiş,
Kimi unutmuşsun?
Kim susmuş yüzüne?
Kim gitmiş,
Sen gitmeden senden?

Ey yolcu…
Kendine bile söyleyemediğin bir şeyler var.
İşte o şey,
İçini içinden alıyor.

Ama bak,
Bu yol bir yere çıkar.
Yeter ki kaçma kendinden.
Yeter ki yolun sonunda bir dua,
Bir gülüş,
Bir “hoş geldin” olsun...

Ey yolcu…
Bazen durmak da yolculuktur.
Bazen susmak,
Bazen sadece bir çay koyup
Beklemek geç kalmış bir umudu…
Şenol