1
Yorum
11
Beğeni
5,0
Puan
162
Okunma
Konuşulmadıkça büyür, dağ olur.
Sevgi usulca çekilir, yerini sessiz bir öfkeye bırakır.
Bir şarkı çalar sonra,
Bir esinti gelir,
Ve o an…
Aklına düşer.
Ama özlediğin o kişi değildir artık.
Onu severken ki halindir.
Kendini severken ki halin.
İşte en çok o acıtır.
Sitem, öfkeye karışır.
Dökemezsin içinden.
Toplanır,
Gözlerinde bulut olur,
Kimseye göstermeden yağar.
Hayat, hiçbir şey olmamış gibi devam eder.
Ama bazen o tanıdık esinti yine çarpar kulağına…
Bir anda zaman durur.
Geçmiş çoktan geçmiştir.
Ve herkes,
Yalnızlığının sessizliğiyle,
Kendi “keşke”siyle kalır.
5.0
100% (2)
Cevap Yaz