Bir umudun,
yittiğine tanık olursun önce
Sonra sustuğuna bir Şairin,
Bir kağıdın, yandığını görürsün
Şiirlerin ucunda
Boğulan gözyaşındır artık acında
Nafile üzülmen pişmanlığında
Adını koyamazsın
Hicran yazgılı sevda.

Hep aynı yerden vurur
Yokluğum seni
Yalnızlığa çalar, yorgun saatler,
Bitmiş bir takvimin,hüznüyle
Tutuşur gece..
Son demini yaşar lambada alev
Bir hatıra gibi kalır ardımda
Geriye yaralı ve hissiz bir ev
Bir yanın unut der sana
Bir yanın vazgeçme
onu hep öyle sev
Ama nafile işte ama maalesef

Bir çiçeğin solduğunu anlarsın
Bir son baharın yaprak dökümünü
eylül yüzlü rüzgarlar okşar
Bensiz mevsimlerin sırma saçını
Anlarsın, ağlarsın, ararsın
Ama bir dönüşü yoktur artık
Ne gittiğin yolun, ne verdiğin kararın
Tamir edilemez gönül hasarın
Kar kalır yüreğine sevda zararın
Ve en çokta umutsuz, yok yere intizarın

Ve ben her yol ayırımında aklına
Düşeceğim..
Bomboş sokaklardan sesimi duyacaksın
Gözlerimin rengi olacak her yer
Her anı ayrı bir cehennemi yaşatacak
Kalbine..
Vicdanın sızlayacak yorulacaksın.


Ama’sı yok, ayrılığın vedası vardır
En izbe köşeler öğretir sana
Bir yağmurun altı, bir güneşin
Doğmayışı, sızlar içinde...
Şubatı yaşatır hasret nisana
Anlatmak istersin, acılarını
Bu kez duyguların gelmez lisana
Bir sükutun değerini anlarsın,
Bir kelamın acziyetini,
Kimlere bozdurduysan
Bekaretini
ödersin günahının kefaretini
Çerçeveletip asarsın gurur tablonu,
İhanetini.