Gözlerimin kenarında birikmişsin
kurumuş yağmur gibi eski bir günden kalma.
Bir rüzgâr esti mi,
uçurumlara karışıyor adın.
Kirpiklerimde sabah,
ama içimde geceyi taşıyorum hâlâ.
Sesin, duvara resmedilmiş bir yankı,
çivilenmiş zamanın paslı diline.


Sana uzanan ellerim,
tutunduğum boşluğu sarıyor şimdi
dokunamadıkça çoğalan
bir hiçliğin içinde yankılanıyor.
Geceleri, yıldızlar bile seni hatırlıyor,
kırık dökük harflerle adını yazıyorlar
gökyüzünün karanlık defterine.
Ben okuyamıyorum...
Çünkü yokluğun susturuyor. kelimeleri



Bir fotoğrafın kenarında kaldı gülüşün,
solmuş,
ama hâlâ en parlak anım.
Ve ben,
zamanın alnına kazınmış bir özlemim yalnızca
sana doğru eğilen
her şiirde biraz daha eksilen.
Geçmiş, cebimde taşıdığım kırık bir saate döndü;
ne ileri gidiyor, ne geri dönebiliyor.
Her tik tak, seninle yaşanmış bir anı
biraz daha uzağa savuruyor benden.
Ve ben,
her saat başı biraz daha kayboluyorum
dün dediğimiz, artık dokunulmaz olan yerde.


...ve sitemle ağırlaşan geceler
Şimdi,
bunca yol gelmişken yokluğuna,
neden bir iz bırakmadın geri döneyim diye?
Bir taş, bir çizik, bir işaret bile yok
senin gittiğin yerde.
Ben yandım,
ama sen hiç tutuşmadın mı?
Aynı kıyıya vuran iki farklı dalga gibiydik belki,
ama neden
hep ben çekildim,
hep ben savruldum geriye?



Kırgınlığım,
sana değil sadece
seni sayıkladığım gecelere
cevapsız dualara,
ve senin gibi susan gökyüzüne.
Bir kere olsun dönüp bakmadın,
oysa ben, her adımını ezberlemiştim
gidişinin
Yollar senden geçti,
ama sen,
hiçbir yolun içinden geçmedin bana.



...ve kendime kaldığım yer
Belki de seni değil,
senli zamanları özlüyorum aslında.
Bir bakışınla genişleyen evreni,
bir gülüşünle anlam kazanan sabahları...
Yokluğun kadar,
ben de yarım kaldım.
Ne seni unutabildim,
ne kendimi affedebildim
sana dair her şeyi içimde diri tuttum diye.


Artık seni değil,
sana bakarken kaybettiğim beni arıyorum.
Sessizliğimde yankılanan o eski halimi
sana susan,
sana yazan,
sana inanan yanımı.
Ve kabul ediyorum,
en çok da kendime kırgınım:
bir gidişi geliş sandığım için,
bir yokluğu varlığa çevirebildiğimi sandığım için.
Ama yanıldım.

Şimdi şiirler var,
ama sen yoksun.
Ve ben,
bu dizelerin en sessiz yerinde
kendimi gömüyorum artık şiirin kalbine