Gece, sessizliğin içinde kaybolmuştu. Sahilde yalnız yürüyen adam, dalgaların usulca kıyıya vurmasını izliyordu. Ayın solgun ışığı, denizin yüzeyinde titreyen yakamozları yansıtıyordu. Adımlarını ağırlaştıran düşünceler vardı—anılar, özlemler, belki de hiç gerçekleşmeyecek umutlar...

Bir anda, suyun içinde parlayan ışık huzmeleri ona doğru yöneldi. Sanki yakamoz, onun yalnızlığını fark etmişti. Adam, hafifçe gülümsedi ve elini kaldırıp selam verdi. "Ağlar mısın benimle?" diye fısıldadı denize.

Deniz cevap vermedi, ama bir dalga yükselip yüzüne sıçradığında, gözlerinden süzülen yaşlarla birleşti. Sessiz bir dostluk kurulmuştu—yakamoz ona eşlik ediyor, deniz onun gözyaşlarını saklıyordu. Belki de gerçekten ağlıyordu onunla.

O gece, sahilde kimse yoktu. Ama adam biliyordu ki, bazı yalnızlıklar sadece rüzgâra değil, denizin ışığına da anlatılabilirdi.