Dün gece sokaktan bir aşk kaçırdım,
Nabzı hâlâ atıyordu, şiir yazacak kadar...
Kalbini çıkardım önce,
— İçinde hâlâ senin adını fısıldıyordu.
Ciğerlerini aldım sonra,
— Nefes nefese kalmıştı vedalarda.
Gözbebeklerini cımbızla söktüm,
— Son baktığı yer hâlâ balkondu.
Dilini cebime koydum,
— Çünkü "seni seviyorum" demeye başlamıştı.
Ve beynini en son aldım,
— İçinde hâlâ seni düşünüyordu.
Şimdi onları bir deftere dikiyorum,
Her dize bir dikiş izi.
Bu aşk yasal değil belki,
Ama şiir yaşasın istedim.
Ruhunu bırakmadım...
Onu sen okurken içine girsin diye.
...
Seni de yazacağım bu gece,
önce kaşlarını çözeceğim.
Gövdeni bir yere asıp,
en son çığlığını gömeceğim.
...
Uyandığında artık yoktun,
ama perdeler hâlâ seni tutuyordu.
Yastığın sanki çığlığını ezberlemiş,
battaniyen kendini suçlu gibi sarmış.
Gözlerin açık kalmıştı —
belki son dizeyi tamamlamak istemiştin.
Parmaklarınla harfleri çizmişsin duvara:
S...E...N...
Gerisi eksik.
Ben tamamladım şiiri.
Sen sustuğun yerden devam ettim.
Artık sen bir sessizliksin,
ama çok güzel uyuyorsun
bir dize kadar ölü,
bir mezar kadar anlamlı. (Zombîrûnî)