kimse olmasın diyordu artık
kimse dokunmasın o yaraya
kanasın bilinmez bir sonsuzluğa..

herkesin ardında hiç kimse
tanımsız bir boşluğa düşünce
simsiyah bir hüzün kaplıyor yürek dokusunu
ve unutuluyor tüm yaşanmışlıklar..

kelimeler bir bir eriyince
solunca gökkuşağının en güzel rengi
yaralı beyaz güvercinin son kanat çırpışları..

azgın bir nehire dönünce durgun sular
unutulunca verilen sözler
başa gelince hiç olmaz denilenler
sona varınca tüm çıkmaz yollar
güneşin batışına amaçsızca yürürsün..

okununca hiç göz değmemiş şiirler
çalınınca kulağa hoş gelen şarkılar
tamamlanınca tüm eksik parçalar
yarına uyanmaya değer bir anlam bulursun..

solunca bozkırda o narin çiçek
başa gelince hep bildiğin gerçek
ona kavuşmayı arzularken sürünerek
ruhunun tüm karanlığından kurtulursun..

sevişmek isterken hayaliyle bir gece
kendini paralarsın durduğun yerde delice
tanımsız akan yaşlar gözlerinde
uykusuz sabahlara mahzun tutunursun..

her yazdığım şiir seni getirseydi geri
nefes dahi almadan yazardım en güzel sözleri
sen gözümün nuru gönlümün evi
sana bakan bu gözleri nasıl unutursun..!