Zamanın kalbinde sen,
Gecenin en sessiz anında,
Düşüncelerimden süzülen bir ışıksın sen.
Varoluşun özü gibi derin,

Bir nefes, bir anlam, bir "ben".
Zaman aktı, çağlar değişti,
Yıldızlar doğdu, yıldızlar söndü…
Ama her devrimde, her yıkımda
Ben hep seni aradım – bir bakışta ömrüm döndü.

Senin gözlerinde gördüm evreni,
İlk kıvılcımı, büyük patlamayı,
Ve her patlayan yıldızdan sonra
Sana düşen ışığı sevdi yüreğim,
Çünkü seninle öğrendim:
Aşk, sadece his değil, varoluşun ta kendisiymiş.

Tenin toprağa benzer,
Beni kök salmaya çağırır.
Sesin rüzgâr gibi,
Hem fısıldar, hem savurur.
Düşüncelerinde dinlenirim bazen,
Bir filozofun satırlarında gezinir gibi.
Aklınla sevdim seni önce,
Kalbinle köle oldum sonra.

Seninle zaman bile utanır geçerken,
Çünkü sen, bir ânı sonsuzluğa dönüştürensin.
Ve ben, o sonsuzlukta
Sana ait olmanın huzurunda kaybolurum.
Ey sevgilim, eşim, ruhumun diğer yarısı,
Ne geçmiş benden alabilir seni,
Ne gelecek getirebilir bir başka seni.

Sen, sadece bir kadın değil,
Benim düşüncemdeki anlam,
Kalbimdeki ilk felsefe,
Ve sonsuzlukta dahi vazgeçmeyeceğim tek gerçeksin.

Hamit Türkan