ne zor şey iliklerime kadar işlemişken varlığın unutmak seni
hiçbir şey olmamış gibi hayatıma devam etmek
önümde upuzun bir yol ve bilmiyorum nereye gittiğimi
hangi an seni bana geri verir kim görmüştür senden bir izi?
ben kahrolurken zihnimden çıkarmak için fikrini
divane bir aşık oldum saçının tek bir teline kafiyeler dizmek için..

avareyim bitap düştüm aydınlanmaz yollarım
aşkının hevesine hastayım yoktur dermanım
oysa yalnızca iki dudağının arasında beraat fermanım
nedir yokluğunun işkencesiyle tarumar eylemek için çaban gönlümü?
şuracıkta ölsem bir yudum su vermez misin?
bilmez misin ki en zoru yürek sızısıdır
benzemez hiçbir vücut ağrısına..

velev ki niyetin şu bezgin bedbaht adamı öldürmekse
hiç bekleme titremesin elin çek tetiği bitir bu işi
zira yok takatim daha fazla direnmeye
eğer şu perişan halim sana haz veriyorsa
ömür boyu sürünürüm sana varacak her yolda..

tek ve yegane ümidim senden gelecek herhangi bir işarettedir
cehennemi buz kestirir cenneti baştan aşağı yakarım bilesin
fakat imkan yok o taş kalbine girmeye
bana ördüğün nefret duvarları etrafımda
bilesin ki mecalim yok bir an nefes dahi almaya..

artık bana yalnızca iki şeyden biri gerek sevgili
ya gül yüzünün mehtabıyla uyanılacak bir sabah
veyahut adresini sormayan bir kurşun
ikisinden birini seç ve bana hediye et
bilirsin ki senden ne gelirse kabulümdür
varlığın mesrur eder köhne kalbimi
sen sonsuzluğa uzanan şu hayatta beliren masum umut selvisi..