"İnsan En Çok Kendisini Özler"
Arzu ZÜNGÜR

Bir gün uyanırsın ve fark edersin…
Yorgunluğun, uykusuzluktan değil.
Sana ait olmayan hayatlardan çıkamamanın yorgunluğu bu.
Kendi cümlelerinde boğulmuş,
Başkalarının hikâyelerinde figüran olmuşsun.
Dönüp bakarsın aynaya…
Gözlerin aynı ama ışığın eksik.
Gülüşün var ama içi boş.
Sesin hâlâ aynı tonda ama
Yankısı başka bir kadının hayatına karışmış.

Ve sonra düşünürsün:
En son ne zaman gerçekten “ben” dedim?
Ne zaman bir sabaha umutla uyandım?
Ne zaman bir cümle kurdum sadece içimden gelenle?

Kendimizi öyle çok ihmal ediyoruz ki…
Çaylarımızı bile başkalarının sevdiği gibi demliyoruz artık.
Gittiğimiz yollar, dinlediğimiz şarkılar,
Hepsi başkalarının izinden kalan kırıntılar.
Biz, biz olmaktan çıktık.
Çünkü başkaları bizi nasıl görmek istiyorsa
Öyle davranmayı ‘yaşamak’ sandık.

Ama insan en çok kendisini özler.
En çok, kaybettiği ‘iç sesi’ ağlatır insanı.
Bir kalabalığın içinde değil,
Kendi içinde kaybolmaktır asıl yalnızlık.

Şimdi sor kendine:
Gerçekten mutlu muyum?
Yoksa sadece gülümsemeye alıştım mı?

Eğer cevabın sessizlikse…
Kendine bir şiir yaz.
Kendine bir kucak aç.
Çünkü bu dünya herkesin seni bulduğu,
Ama senin kendini yitirdiğin yer olmamalı.

Ve unutma…
Kendini unutan birinin, kimseye tam hatırlanacak bir yanı kalmaz.
Kendi varlığını sahiplenmediğin sürece,
Hiçbir sevgi seni tam hissettiremez.
Çünkü en güçlü sevgi, insanın kendine kurduğu bağdır.
Ve bazen…
Hayatın en büyük iyiliği; kendine geri dönebildiğin yoldur.