Ve Ben Sustukça Dua Oldum
Arzu ZÜNGÜR

Ne diyordu Rabbim,
“Seni kötü insanlarla imtihan ederim,
Ama asla onlara yar etmem.”
O günden beri susuyorum.
Konuşmam gereken her anı,
Kalbimle Allah’a anlattım.

Beni sustu sananlar oldu,
Oysa ben kelimelerimi
En yüceye emanet ettim.
Dedim ki:
“Vekil olarak Allah’a sığınıyorum.”
Çünkü adalet en iyi
Sessizlerin duasında yankılanır.

Ben kırıldığım yerden dua oldum,
İçime düşen her acıyı
Sabırla suladım.
Çiçek açtı kalbim,
Görmedin.

İçimde birikmiş nice kelime,
Dilimde suskun, gözümde yara.
Her susuşum bir feryat,
Ama öyle içten, öyle sakin ki…
Beni ancak O duydu,
Sen değil.

Sen sandın ki sustum,
Oysa ben sustuğum her an
Göğe yazdım içimin yangınını.
Ve her yangınıma bir rahmet indirdi
Benim Rabbim.

Ben sustukça sabır oldum,
Ben sustukça güç oldum,
Ben sustukça sınandım…
Ama asla sana yenilmedim.
Çünkü ben
Allah’a emanet ettim kendimi.
Ve Allah…
Hiçbir emaneti kaybetmez.

Seninle O konuşacak,
Ben değil.
Ben artık öyle suskunum ki
Suskunluğumda bile
Hakkın sesi var.

Geçmişe dair ne varsa,
“Dün” kelimesine bıraktım.
Bugünüm, Allah’la
Yarınım, tevekkülle.

Adımı geçirme bir daha duanda,
Çünkü ben adımı
Yaralı kalbimden sildim.
Ama adalet unutur mu sanırsın?
Susar, bekler…
Sonra tam yerinde gelir.

Ve unutma:
Ben sustukça
Dua oldum.
Ve dua ettikçe
Allah hep yanı başımda durdu…

Çünkü ben hiçbir zaman intikamla anmadım adını.
Ben seni Allah’a bıraktım,
Gecelerce uyumadığım o dualara,
Kalbimin titreyen taraflarına sakladım seni.
Sen bilmiyorsun belki,
Ben senin için bile af diledim.
Ama kendimden hiç vazgeçmedim.

Bir gün olur da
Vicdanın dile gelirse,
Hatırla beni…
Sessizce boynunu büken halimle değil,
Allah’a yaslanışımla hatırla.

Çünkü ben sustukça,
İçimde yanan bütün yangınları
Rabbime teslim ettim.
Ve biliyorum…
Bir gün o yangınların
Külleri bile seni bulacak.

Ben sustum ya hani,
O sustuğum anlarda
Rabbime en çok seni anlattım.
Ama sen hep kendi sesine kulak verdin,
Benim içime dolan sessizliği hiç duymadın.

Yine de bil ki,
Ben seni Allah’a emanet ettim.
Ben seni adalete emanet ettim.
Ben seni,
En çok da kendimden vazgeçtiğim yere emanet ettim.

Ve hâlâ içimde bir yer,
Sadece şunu fısıldıyor:
“Eğer bu kalbin ağırlığına bir gün düşersen,
O gün seninle konuşmayacağım…
Seninle O konuşacak.”