“Bir Varmış, Bir Yanılmış”

Birini sevdim…
Öyle sıradan bir sevgi değil bu,
Yüreğimi avuçlarının içine koyduğum…
Gözlerine bakınca kendimi unuttuğum,
Her şeyim sandığım birini...

Ben onu severken içimi döktüm…
O beni dinlerken sadece sustu.
Ben her kelimede umut oldum,
O her susuşta unuttu beni.

Ben birini sevdim…
Yanı başımdayken bile uzaktaydı.
Yüzü yanımdaydı ama kalbi yoktu,
Kalbimle savaşırken,
Onun sessizliğiyle yenildim.

“Gelir misin?” dedi bir gün…
Kalbimden çıkardım cevabı: "Evet!"
Çünkü onunla olmak için
Hiçbir şey düşünmeden her şeye razıydım.
Ama sonra “Yok, sen gelmezsin” dedi…
Oysa ben,
Ayaklarım çıplak, gönlüm yanık,
Peşinden bile giderdim.
Çünkü ben gerçek sevdim…
O ise sadece denedi.

Ben birini sevdim…
Sitemli mesajlarıma kör oldu.
İyi geldikçe vardı,
Acılarımda yoktu.
Kırgınlığımdan kaçtı,
Yaralarıma yabancıydı.

Ben geçmişimde bir ihanete uğramıştım.
Yeniden güvenmek
Yeniden sevmek
Yeniden “birini seçmek” zordu...
Ama seçtim…
O da gitti.
O da eksiltti beni.

Ben birini sevdim…
O, kendine iyi geleni sevdi.
Ben ona ellerimi uzattım,
O dönüp gitti.
Ben sarıldım,
O üşüdü.
Ben “yanımda ol” dedim,
O yokluğu seçti.

Şimdi soruyorum:
Ben neydim onun gözünde?
Geçici bir huzur mu?
Yoksa kalıcı bir kırgınlık mı?

Ben birini sevdim…
Şimdi dua ediyorum sadece:
Bana değil…
Kendine gelsin diye.

Çünkü ben artık
Ne sarılmak istiyorum,
Ne de beklemek…
Ben artık sadece
Unutmak istiyorum…
Ama onu değil,
Onunla birlikte içimde ölen her hâlimi.