Bir Yolculuk, Bir Bakış, Bir Keşke

Günün sıradan bir başlangıcı gibi görünüyordu. Gri gökyüzü, hafif esen rüzgâr ve kaldırımlara savrulan solgun yapraklar... Ama bazı günler sıradan gibi başlasa da, içinde bir hikâye taşır. Tıpkı bugün gibi.

Yanımda o vardı. Adımları benimkine uyum sağlamış, sohbetimiz rüzgâra karışıyordu. Ellerini montunun ceplerine koymuştu, o kadife yakalı, kapitone desenli mont ona öyle çok yakışıyordu ki… Her haliyle, her detayıyla, sanki özenle yaratılmıştı.

Konuşuyorduk ama aslında kelimeler yeterli değildi. İçimde taşan duyguları anlatmaya yetmiyordu. Gözlerim ona kayıyor, ama her yakalandığımda hızla başka bir yöne çeviriyordum. Ona bakınca yüzüm kızarıyordu, içimde bir çocuk gibi saklanıyordum ama ona belli etmiyordum. O fark ediyor muydu? Belki evet, belki de bilerek görmezden geliyordu.

Derken durağa geldik. Aynı otobüse bindik. Ayrı koltuklara oturduk ama aramızda görünmez bir bağ vardı sanki. O çaprazımdaydı, varlığını hissetmemek imkânsızdı. Baktığını hissettim… Arkamı döndüm ve o gülümsedi. İşte o an, içimde bir şeyler yerinden oynadı.

Defalarca bakıştık. Kelimelerin gereksiz olduğu bir an… Ne kadar kaçmaya çalışsam da, her bakışında kendimi ona dönmekten alıkoyamıyordum.

Sonra… Başını koltuğa yasladı. Derin düşüncelere dalmıştı. Yorgun muydu? İçinde hangi fırtınalar kopuyordu? Onun ruhunu anlayabiliyordum ama ne yazık ki o bana dilsizdi, ben ona sağırdım.

Otobüs yol alırken, kulaklarımda Cem Adrian’ın “Derinlerde” şarkısı yankılanıyordu. İçimde ise bambaşka bir yankı vardı:

Biz imkânsız mıydık?

Belki de. Çünkü bazen yollar kesişse bile, doğru zamanlarda kesişmez. Çünkü bazı hikâyeler başlamadan bitmeye mahkûmdur. Belki de biz, yanlış zamanın yolcularıydık.

Ama keşke…

Keşke her şey farklı olsaydı.
Keşke yollarımız daha önce kesişseydi.
Keşke o otobüs hiç durmasaydı ve yol sonsuzluğa uzansaydı.

Ama şimdi… Sadece birbirimize bakmaktan alamadığımız, ama bir o kadar da uzak olduğumuz bir yolculuğun içindeydik.

Ve belki de en büyük cümleler, hiç söylenmeyenlerdi.