GÖKLERDEYDİ ŞANIMIZ

Gök kubbede bir nida, ümmete çağrı gibi,
Duymayan şu kalplerde, yankısı ağrı gibi.
Sustuysa bu meydanlar, susmaz olur bu feryat,
Her taşın arkasında, bir yitiktir bu hayat.

Gönül yırtık kefendir, sevdayla dikilmeli,
Siper olan ömürler, vatana takılmalı.
Bir damla bile olsa, iman küfrü ürkütür,
Hançerin ucu değil, îmânsızlık korkutur.

İstanbul ağlıyorsa, Mekke’de ağlıyordur,
Kâbe’ye göz dikenler, yüreği dağlıyordur.
Sancak yere düşmeden, namus yerle bir olmaz,
Ruhumuz yansa bile, kalplerimiz kor olmaz.

Her devrimiz bir Yavuz, her çağımız Alpaslan,
Bekler pusuda zaman, çatlar sabreden insan.
Zafer duayla gelir, sılamızda kahraman,
Şan kimde olur bilmem, şanı veren de Rahman.

Kalem değildir yazan, yazan kılıcın ucu,
Kölelikten beyliğe, kalelerin son burcu.
Mazluma selam olsun, zalimlere beddua,
Kıyamet yaklaştıkça, kabul olur bu dua.

Unutma ki ey evlât, bir çınarlık gölgesin,
Dallarında şehâdet, köklerinde özdesin.
Mavera’dan gelen ses, hâlâ titretir seni,
Bir ümmetin umudu, hep hatırlatır seni.

...andelip...