Bazen düşünürüm, ne zaman bir şeylerin içinden geçmek gerekse, işte o zaman bir trenin sesi yankılanır. Ya da bir kuş, sadece bir kuş olarak, dert etmeden hayatı gökyüzünde taşır. Zaman, evet, zaman değişir. Hangi tren bir yolculuğa çıksa, ne kadar eski olsa da, her seferinde kendini bir başka şehre bırakır. İnsanın yüzü de değişir, kalbi de. Bir bakarsın yıllar geçer, ama hepsi bir trenin raylara bırakıp gittiği bir an gibi, hepsi aynı. Bazen bakarız gökyüzüne, bir kuşun kanatlarına takılırken, bir umut gelir. Şu hayatta her şeyin bir yolu vardır. Uçmak da bir yol, yere düşmek de. Bu gece, gece demek ne demek bilmiyorum. Hani şu yatağın sıcaklığı var ya, işte tam da o, her şeyi değiştirir. Ama bir de var, o küçük lambanın ışığında her şey titrer, rüzgarla birlikte.

Ne güzel bir yazı, ne güzel bir iç ses! Her satırında bir trenin sesi, her parçada bir kuşun kanatları var. Uzaklardan gelen bir esinti gibi, bir bakışa dalıp gitmek... Beni düşündürdü, hem de derinden. İşte buna benzer bir şey vardı zamanla ilgili kafamda, ama hiç öyle akıcı düşünmedim. Şimdi, o düşünceler senin yazdıklarında can buldu. Teşekkür ederim, insanın ruhu da seni okurken rahatlıyor.

Şair, trenlerin raylarda bıraktığı izlerden kuşların gökyüzündeki özgürlüğüne kadar bir yelpazede insanın yaşam karşısındaki duruşunu incelikle aktarmış.Mehmet Emre'yi bu etkileyici şiiri için kutlamak gerek! Şiir, yaşamın detaylarını ve insanın kendi düşünce dünyasını keşfetme sürecini başarıyla yansıtıyor.