Cehennem kovanları dedi şair
ve sustu arş-ı âlâ, başladı kıyamet..

Babamı gördüm iki dağ arasında
sırtında kocaman hörgüç,
yüzünde adı olmayan hüzün..

babamı bilirdim ; asla gizlisi saklısı olmazdı
adağıda sevgiside tuttuğu yasıydı..
kamaşan gözleriyle her baktığında
anlardım o’nu
anlardım o’nun çaresizliğini..
sonra susardım.
susardım.. izahı olmayan sözcüklerimin
arasında..

Sabır tufanları dedi şair
ve kırıldı kalem, başladı azamet..


Annem..annem kanmalıydı bu gece ağıda
ve
mimlemeliydim ayaklarına, çocuk edası ile
canımı yakan meçhul kederlerimi..

Annemi gördüm dertli bir kelebeğin kanadında.
oysa;
ne kadar anısı varsa saklamalıydı
toprak.
annemi bilirdim; hüzün teknesinde yoğrulsada
hiç bitmezdi d/ağlanmış gözlerinde ki o
ümidi...
öyle bir diyardı ki tavaf ettiği bakışları
sanki her seferinde coşkuma eşlik eden rüzgardı

şimdi
yâdımda saklıyken bunca naz
ulak bildim destursuz acılarımı ..
ki
önce avuçlarımda devasa bir hayal
düşleyip
sonra derbeder bir iklime yol aldım.
kırıklıklarımı sevip
kendimce
sessizce
kimsesizce
susmalıydım ben..
susmayı şiar bilip
bu şiiri hiç, ama hiç
başıma taç etmemeliydim.

ve
ben
bu
şiiri hiç yazmamalıydım.....
..

b.krc