Neden bu kadar acımasızsın, ey zalim hayat?
Neden her adımımda engeller çıkarırsın karşıma?
Suçum ne benim, günahım ne, söyler misin?
Neden bu kadar üzerime gelirsin, neden?

Doğduğum andan itibaren çilelerle yoğruldum,
Her gülen yüzün ardında bir hüzün sakladım.
Dost bildiklerim sırtımdan vurdu beni,
Sevdiğim eller, acımasızca terk etti beni.

Geceler boyu gözyaşlarımla ıslattım yastığımı,
Kimse duymadı feryadımı, kimse anlamadı beni.
Yalnızlık bir zırh gibi sardı bedenimi,
Her nefes alışımda, daha da battım karanlığa.

Neden bu kadar acımasızsın, ey zalim hayat?
Neden umut ışıklarını söndürürsün içimde?
Neden hayallerimi paramparça edersin?
Neden beni bu kadar yalnız bırakırsın?

Ben sadece sevmek istedim, sevilmek istedim,
Bir parça huzur, bir parça mutluluk istedim.
Ama sen, bana sadece acı ve keder verdin,
Beni, bu amansız savaşın ortasında yalnız bıraktın.

Yoruldum artık, ey zalim hayat, yoruldum,
Bu kadar acıya, bu kadar kedere dayanamıyorum.
Neden bana bir şans vermedin, neden?
Neden beni bu kadar cezalandırdın?

Belki de benim kaderim bu, kabullenmeliyim,
Belki de ben, acı çekmek için doğmuşum.
Ama yine de soruyorum sana, ey zalim hayat,
Neden bu kadar üzerime geldin, neden?