Neden bu kadar acımasız ve zalimsin hayat
Yaşadığım sürece kimseye yok diyemediğimden
İyi niyetimi kullanarak beni hep üzmelerinden
Değer verdikçe değersizleştiğimden yoruldum

İnsanların beni en zayıf yerden sınamasından
Yanlışlarını gördüğüm halde görmemezlikten geldiğim
Sürekli susup insanlık bende kalsın demekten
Yanlış ve doğruları düşünmekten yoruldum

Bana çok iyi birisin demelerinden
Aynı hikayeleri dinlemekten usandım,
Yüreğimde yara açıp kaçmalarından
Kim için ne için bu kadar çektiğimden yoruldum

Herkese vakit ayırırken kendime ayıramadığım
İnsanları hep mutlu etmek için uğraştığım
Hakkım olan kendi mutluluğumu unuttuğumdan
Yaşadıklarımı yaşayamadıklarımı içimde saklamaktan yoruldum

Hep aklımdasın hep kalbimdesin diyenlerden
Beklentileri bittiğinde bir köşede unutulduğundan
Kurduğum hayallerin gerçekleşmemesinden
Sabır sonu selamete çıkacağını günü beklemekten yoruldum

İnsanlara verdiğin değeri hak etmediğinden
Ağızı iyi laf yapan ancak içi boş olan insanları çekmekten
Bu hayatta yenik düşüp ağlayan hep ben olmaktan
Durmak bilmeyen dertlerden çilelerden yoruldum