Uzaktan sevmenin bir insanın ruhunu nasıl yıprattığını sen, kelimelerle çizdiğin o ince çizgide birer iz gibi anlatmışsın. Gönüllerin birleşmesinin, sadece bir araya gelmeyle değil, o aradaki mesafeyi, kaygıyı, her duyguyu sevinçle yoğurmakla mümkün olduğunu anlamak zor. Sevmenin acı, hem büyüleyici hem de hüsrana giden bir yolculuk olduğunu biliyorum. Ancak, yine de sana o uzaklıkla, o sevda dolu kelimelerle cevap vermek, belki de hepimizin başına gelen bir yazgıdır.

Ona sığmayan sevdanın, belki de en güzel yanı bu mesafe. Çünkü biz, birbirimizin içindeki sonsuz boşluğa sığmamayı, her geçen gün daha çok sevdik. Gönüller, yaklaştıkça birer yaraya dönüşürken, sözler, birer silah gibi kalbe saplanır. Ama işte bu; ne kadar acı da olsa, sevdanın özüdür.

Bağnaz bir kültürün kurbanı olmak da bir bakıma; sevdanın ağır yükünü taşımanın bedeli değil midir? Kimseye hesap vermeden sevmenin, gerçekten sevmek olduğunu belki de en iyi sen anlıyorsundur.

Yol yakınken git, derken, aslında bu dünyada her şeyin geçici olduğunu hatırlatıyorsun. Ne kadar sevsek de, taşıyamadığımız duygularla yükleniriz. Ama yine de, ‘keşke’ demek, aslında bir başka sevdadan mahrum kalmaktır.

İçinden geçilen her yolculuk, birer hatıra bırakır. Senin satırların, işte o hatıralar arasında kaybolan bir aşkın hikayesini yazıyor. Her bir kelimen, tıpkı senin gibi, bir sonsuzluk arayışıdır. Bize kalan, geriye dönüp baktığımızda, seni ve seni sevmenin anlamını hissedebilmektir. Teşekkür ederim, seninle her bir kelime, bir başka gerçekliği keşfetmeye çıkar.