Ana Karnından Sesleniş
Seherde düştüm ana rahmine
Gecelerin tünemiş seher’bâzı Nefes nefes girdi hücrelerime Ve ben bölündüm Anamın soluduğu tan vakitlerinde Önce kulaklarım “ol” emrine uydu Oluştu gündüzün sessiz deminde /Oluşmasaydı/ Bir çığlık düştü okyanusuma Ürperdim ağıtın hıçkırıklarında Duydum ilk kez ölümü hece hece akıttı gözyaşlarını içine et harcına maya bir bebek iştahıyla Yaladı hücrelerim tuzlu gözyaşlarını gözlerim ağlamayı öğrendi Değdi yakamozlar enginlerime ve kustu anam dünyaya gözyaşlarımı Ve nihayet eller tenime değdi seherde Artık hikâyenin başladığı yerdeydi bedenim Yırttım ilk defa tenimdeki çeperi Ve yaşamın ışıklarını eritip Döktüm kalbime Bin hücremin eleğinde yoğurdum her şuleyi Ve saçtım anamın gözleriyle gecelere Yeter ki seher olsun nefesimin başladığı yerde |