Konya sokaklarında kırmızılı bir kadın
Öyküsünü öğrenme, inan ki kalmaz tadın
Acısını sarmalar aşka deyip günaydın
Sevdiğine kızıp da asla zalim demeden

Kırmızının sıcağı onda bahar yaşatır
Aşkın rengi solunca al renk aşkı kuşatır
Çocuğu olmaması eşe onu boşatır
Ne olacak söyleyin benim halim demeden

Kalbini sarmalayan aşkı yakıp kavurur
İçindeki kıvılcım hasret ile savurur
O sultanlar sultanı al makyajla avunur
Evimde yok sermeye bir kilimim demeden

Nişanını atarak kavrulup ateşinde
Öğretmenine kaçmış bir hayalin peşinde
Tüm olanlara rağmen kusur bulmaz eşinde
Görmedi böyle aşkı yedi iklim diyerek

Kocası kıskançlıktan hem döver hem fırçalar
Al makyajın ardında aşkın destanı çalar
Severken terk edilmek yüreğini parçalar
Beddua etmek hakkım döner dilim demeden

Kıskançlık ateşiyle taştı eşimin kini
Bir zamanlar kocam da severdi diyor beni
Aşkı hiç tatmayanın olur mu sorar dini
Kayboldu benim sevdam artık milim demeden

Çocuğu olmayınca yâr saçar foyasını
Karartarak Sultan’ın gözünde ziyasını
Ömrünün ortasında yıkar tüm dünyasını
Kaderi kabul edip ben ne bilim diyerek

Çocuğu yoktu ama sevgisi azalmadı
Eski eşi gözünde azıcık ufalmadı
Gözyaşları dökerken nefreti çoğalmadı
Sevdaya yelken açar öyküm ‘elim’ demeden

Yüreğindeki yangın devam etmekte hâlâ
Bu kadar derin aşkı nasıl alsın havsala
İstese başkasıyla evlenirdi pekâlâ
Yaşlandım biliyon mu ağrır belim demeden

Sevdayı al’a sarıp yapılmakta haykırış
Ona deli diyerek maşuk etmez aldırış
Tüm acı anıları kırmızıya sığdırış
Unuttum tek aşkımı tutmaz elim demeden

Ehline denk gelmezse emekler ziyan olur
Kıpkırmızı bir akkor ta yüreğe hapsolur
Kırmızının içinde ancak yası kaybolur
Aşkına suç bulmuyor ruhum salim diyerek

Seğmenoğlu bu aşk da Deli Ayten misali
Kırmızıda hisseder sevgiliyle visali
Aşkının kudretine saygı duyar ahali
Tek odaya sığıyor Konya ilim diyerek

Seğmenoğlu (Dr.Osman Akçay)