Anlımdaki çizgiler, kader diye zırvalıyor
diye söze başlayan birisini dinlemek nasıl bir duygu, tahmin edebilirsiniz?

Hüznün gölgesinde ayakta durabilmek için mücadele eden bir can.
Zemheri ile anlaşmalı gözler, mahşer yeri gibi.

Dimdik ayakta duran bir insanı kırıp dökebilirsiniz ama onları yıkamazsınız.
Çünkü aranızda yıkamayacağınız duvarlara maruz kalırsınız.

Ego, kıskançlık ve bencilliğiniz sürdüğü sürece bunun gibi yıkılmaz duvarlarla karşılaşırsınız.

Siz değişmediğiniz sürece,
Onlar sizden vazgeçtiğini anladıklarında verdiği değeri bir kenara bırakır, arkalarına bakmadan çekip giderler.

Oysa ki,
Kaosla beslenen kişiler,
yalanların arkasına sığınan cahiller, bu şekilde
nefes almak ölümden beter değil midir?

Siz onlar için,
gözden düşüp gölünden ırak olursunuz.
Bu tür kişilerden uzak duranların
yoldaşı ve sırdaşı yine kendisi olur.

Sonu belli olmayan bu yolda, bildiğiniz dualarla yaşamaya çalışırsınız;

Dünya etrafınızda dört dönerken, yüzlerce, binlerce kişi ile karşılaşır. Gerektiğinde muhatap olursunuz.
Dokunsalar ağlayacak, dinlemeye kalksalardı kan kusacak duruma gelir ve susarsınız.
Buna rağmen yine dimdik ayaktasınız.
Cesaretinizi toplar, yalnızlığı kuşanır, kaldığımız yerden hayata devam edersiniz.

Hani o gözler, güzellikleri gören;
feri sönen gözler, çek bakışlarını üzerimden der gibi.
Ölü bir çift tabuttan ne istiyorsunuz demekten öteye gitmeyen.

Sonra dersiniz ki,
Şu gönlümün hicran yarası…
Bizimkisi yalnızlık mı şimdi?

Gök kubbenin çektiği yalnızlıkla kıyaslanırsa,
Milyonlarca yıldızın birer birer kayıp giderken,
Bizim kayıplarımız ne ki?
İnsanoğluyuz işte, bir dokun bin ah dinle.

Bir yanım kış güneşi beklerken, diğer yanım kasıp kavurmaya devam ediyor dersiniz.
Bir boşluğun içinde kendinizi ararken,
Kör bir kuyunun dibinde mi bulursunuz kendinizi?
Kökü toprakta, dalı yaprakta can bulan hayat ağacı gibi.

Gün gelir, en iyi dostun idam sehpan olur.
Ve seni ipe götürür.
Onun için attığın adıma, seçtiğin adama dikkat edeceksin.

Remziye ÇELİK