15
Yorum
62
Beğeni
5,0
Puan
1012
Okunma
bu şiiri bakire burcu çiçeklerinin
topraktan kopartılıp
vazolarda kokusunu kaybetme evresini
ünlü bir ressamın
hüzünlü bir şekilde nakşetmesinin
yıl dönümünde yazıyorum
kahrol!
hâlâ yaşıyorum
/.
paltosu rüzgarda uçuşan kadınların geçtiği
tenhâlığında güllerin rengini soldurttan caddeler
susuz dudakların şehvetle hârelendiği vakitlerde
kimsesizliği oynuyor ıslak ve mağrur
gelip koluma takılıyor ’ yalnızlık"
//.
küheylan bakışlarıyla umut saçarak
alnacıma rujunu bulaştıran ölüm
bırak nar kokulu avuçlarını alıp avuçlarıma
hohlayayım buğday kokan nefesimden
çevgenime konan kuşlar türküler söylesin
gözlerime yamalayıp sevinci
bırak altın denizinde buğdayın
filizlensin bakışlarımız
///
hâsıra dönmüş toprağında
kâvmine sırt çevirmiş bir ateistin
gözlerindeki "Allah" yoksunluğuyum
çiğ kanımla yoğurup kendimi
ete kemiğe bürünmüş aşk oluyorum
bir kahkaha çiçeğiyim
yosun tutmuş gamzelerinde
kahrol!
~~seni sevdikçe ölemiyorum ~~
5.0
100% (22)
Cevap Yaz