sizler
aranızda toplanıp en iyimizi yollasanız bile
iti okşamadan biti öldüremezsiniz ...

kulluk ten hasıydı o gecenin
fiil ölümlerinin başlangıcı
soğuk çay ve karın ağrısıydı
gözlerine kurulmuş dem lekesi
aklımı dökmenin bir yolu da geride bıraktığım
düşler galiba
şimdi hangi canlının cesareti kabarır da
içimin eşref’iyle şu ardımda bıraktığım
düş mezarlığını ziyaret eder
ki dönüp bakabileceğim bir yer değil biliyorum

dili incinmiş bir şiiri okuyor gibiyim
eskimiş ayakkabı ve kokmuş çorap
kimsenin inkar edemeyeceği kadar keskin

ezberimdeki mevsime bir ten
bir yağış ve kelime sağanağı nasiplenince
nefsinin kapısına denk
çatlağına kül sızmış gibi garipsiyorum birden beni
ve kul kaybına bir hikaye yazıldığında ise
seyyahın ellerine dokunup çöl ürküttüğümü biliyorum

adının sonundaki harfe basılı kalınca bütün tonlar
kalkıyorum dudağından
teberru artık mırıldanamayacak kadar uzak bir erdem
ve ruhu karaya bel bağlamış
bir madenci gibi hissediyorum
gün ışığına muhtaç

paltomu giyinip
bağışlıyorum güneşi
biraz açınca rengini gecenin



Ş i m o
Sinan Şeker