CESARET KALMADI BENDE
Sevda kalesinin en zirvesini,
Sarmaya cesaret kalmadı bende. Ayrılık resminin çerçevesini, Kırmaya cesaret kalmadı bende. Kendimi kaybettim gönül bağında. Umut, hislerimin çok uzağında. Her daim cânânın kalp otağında, Durmaya cesaret kalmadı bende. Dolaşmış gibiyim kurak çölleri. Mesken etti bana yâr meçhulleri. Ufuklara dalıp, saf hayalleri, Kurmaya cesaret kalmadı bende. Yoruldum gurbetin her kederinden. Hançeri bağrımı deşti derinden. Hasreti, alnının orta yerinden, Vurmaya cesaret kalmadı bende. Yalnız kapılırken büyük tûfâna, Sükûnet gelmeli diye bu cana, Dümenimi kırıp, ıssız limana, Varmaya cesaret kalmadı bende. Saadet vermeden bu namert düzen, Yaşarken rûhuma giydirdi kefen. Kabahatmiş sevmek, bilmem ki neden? Sormaya cesaret kalmadı bende. _/’ İbrahim Halil MANTIOĞLU ’\_ |
Kaleminize gönlünüze sağlık.
Her daim esenlikte kalın.
Saygılarımla.