"İnsan İnsandan üşüyor"
Ne güzel bir şiirsin sen
Beyaz hecelerin Askıda kalmış kelimelerin Hoyratça, salaş Dolaşıyorsun beynimde Yırtık pantolonumun dizlerinde Lekeli kalmış kelimelerin Oysa ki yeni yıkamıştım "Omo lekeyi söker" dediler Ama yüreğimdeki kederi Neyle ovarım demediler Siyahtı kalemim Mürekkebi damladı Yazacak cümlem ağladı Bu aralar Sarhoş muyum, ne? Avare., Sokaklarında geziniyorum şiir Seni demliyorum Efkarlıyım Dağıtıyorum satırlarını Islanacaksın diye korkuyorum Sokaktan geçenler Gülüyorlar bana,niye? Aklımda kalanlar Bana kalsın Söylemiyorum kimseye Sana şiir olsun Bir toplayabilsem aklımı ZAMAN yalnızlığa koşuyor Yakalıyamıyorum Hiçliği her şey yapan Sensin sen Ama hep eksik Hep yarım Ve işte böyle,böyle İnsan insandan üşüyor Göz göze gelince Titriyor ruhum Sarılmak uzak Bir hayal gibi Konuşmaksa sessiz Bir kuyunun dibi Kim bilir Belki de insan Kendi içinden Soğuyor en çok Kelime ararken kayboluyor Cümle kurarken yoruluyor Bir el uzansa diyorum Kırık hecelerimi toplasa Ama herkes Kendi suskunluğunda Herkes kendi Kışında donuyor İnsan insandan üşüyor O boşluk dolmuyor Hiçbir nefesle Gözlerin gözlere değse bile Orada bir duvar Görünmez, sessizce Üşüyor insan Oysa ateşler Yakıyoruz içimizde Ama kimse Göremiyor o alevleri Herkes kendi dumanında Kaybolmuṣ gizlice Belki de çözüm Susmak değildir Belki bir gün kelimeler Yeniden uyanır Ama bugün Sadece üşüyoruz biz Şimdi söyle bana şiir Bizi bu soğuktan ne kurtarır? Söylenmemiş bir cümle mi Yoksa yitirilmiş bir sarılma mı? sevay |
soğuk gecenin ve de yorganın altında düşünülen o düşler ...
kutlarım .
Hayat1 tarafından 28.11.2024 12:44:10 zamanında düzenlenmiştir.