Kükredi içimde yanan boşluklar
Çekince düşen gün kendini geri
Bir de sendeleten köhne taşlıklar
Fırlattı ne varsa hepten ileri

Ben kaldım geriye onca adamdan
Ben kaldım yazan, ne çektiğini
Sorun isterseniz soğuk odamdan
Önce kalem döksün şahitliğini

Kafeste bir yürek taşımaktandır
Tava gelmez ruhumu her dövüşüm
Her gün aynı günü yaşamaktandır
Bakışlarım yerde her yürüyüşüm

Saçlarım ağrıdı kör uykularda
Sanki her ekleme bir taş koyuldu
Bir gençlik yitirdim loş kuytularda
Sanma ki gördüler, sesim duyuldu

Sevmeyi bilirdim, unutmadım da
Kayboldu parçası ‘umut’ adında
Kalsın bu hayal de bırak tadında
Çünkü suyu görse kurur yüreğim

Diyemem, sorup da tüketme beni
Bir başka sineye ok etme beni
Gönülsüz sırtına yük etme beni
Gün gelir bir sözle erir yüreğim