Bir sessizlik değil, çığlık yankılandı içimde,
Her hece kırıldı, kaybolan bir dünyanın çığlığı.
Gölgelerden süzülen o narin fısıltı,
Zamanı durdurup beni buldu, kalbimi terk etti.
Boşluk, dipsiz bir kuyunun yankısıydı,
Sesin, düşüşümü kucakladı.
Kelimelerin bir zincir gibi,
Paramparça göğsümü ördü.
Her hecenin ucunda bir kıvılcım vardı,
O kıvılcım solmuş dalları tutuşturdu.
Bir şarkı gibi yayıldı içimde,
Karanlık silinip gök boyandı.
O an gördüm: boşluk yoktu aslında,
Sadece gizlenen bir bahar vardı.
Sessizce bekliyordu sesin dokunuşunu,
Kendini yeniden yaratmak için.
Ve şimdi, her nefesle doğan o melodi,
Herkesin kalbine başka bir yolla dokunuyor.
Kiminin gözyaşı, kiminin gülüşü,
Hepimiz, aynı yankının izindeyiz.
Her adımda bir iz bıraktık geriye,
Gönlümüzde kaybolan eski bir şarkı.
Yalnızca biz değil, tüm zamanlar söylesin,
Birlikte yankılayan sonsuz sevgiyi.